All posts by : Sandor

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videsne quam sit magna dissensio? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Si enim ad populum me vocas, eum. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ad eos igitur converte te, quaeso. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Itaque his sapiens semper vacabit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid est enim aliud esse versutum?

Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quippe: habes enim a rhetoribus; Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Quis suae urbis conservatorem Codrum?

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Sed ad rem redeamus; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

1. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
2. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
3. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Certe non potest. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Hoc non est positum in nostra actione.

An vero quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Idem adhuc; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Nihil ad rem! Ne sit sane; Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Duo Reges: constructio interrete. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Illi enim inter se dissentiunt. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Itaque his sapiens semper vacabit. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Beatus sibi videtur esse moriens.

1. Inquit, dasne adolescenti veniam?
2. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.
3. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio.
4. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat.
5. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Scisse enim te quis coarguere possit? Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Duo Reges: constructio interrete

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur id non ita fit? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.

Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

1. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet?
2. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis.
3. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
4. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam quid possumus facere melius? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

Ab his oratores publicarum principes extiterunt.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ergo, inquit, tibi Q. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Quibus ego vehementer assentior.

Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quid est enim aliud esse versutum? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Si enim ad populum me vocas, eum.

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Non igitur bene.

1. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu.
2. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.
3. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.
4. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum.

Cum praesertim illa perdiscere ludus esset

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Duo Reges: constructio interrete. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Non potes, nisi retexueris illa. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Prave, nequiter, turpiter cenabat; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quid censes in Latino fore? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;

Si longus, levis dictata sunt.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Hoc tu nunc in illo probas. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Se dicere inter honestum et turpe nimium quantum, nescio quid inmensum, inter ceteras res nihil omnino interesse.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Nam quid possumus facere melius?

Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Respondeat totidem verbis. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Quid ergo? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quis istud possit, inquit, negare? Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest.

Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Ac tamen hic mallet non.